با کيف و با کلامي که بر هوا بود

چيزي دزديدي ؟

مادرش پرسيد

دعوا کردي باز ؟

پدرش گفت.

و برادرش کيفش را زير و رو مي کرد

به دنبال ان چيز

که در دل پنهان کرده بود

تنها مادربزرگش ديد

گل سرخي را در دست فشرده کتاب هندسه اش

و خنديده بود.....

سالاملار

چوخ گؤزه ل وبلاگينيز واردير ده رين دوشونجه لر و ياشيل دويغولار اسينتيسي وار بوردا. اللرينيز آغريماسين.

بو كؤهنه ده ييرماندا كي دنلر دارتير

مرداسگيلن اندازه ده نامرد آرتير

آرتيق سيناديقجا دونياني گؤردوم من

آرتديقجا دوشونجه اينسانا درد آرتير

كجاي كاري .. چكاوك

در هير و وير صحبت خرداد وخيال آسمان بودي

كه پاييز پير آمد و دامنه را درو كرد و رفت

ممنون كه بهمن سر زدي

اين شبها هر كسي هر نيتي داره من دعاش مي كنم از صميم قلب

نمي دونم كسي همهست كه دعا كنه غم تنهايي من تموم شه؟

مطلبت عالي بود لينكت مي كنم.

سلام

متوجه اين غم هستم اما..

راستي چرا آدم شدن اين همه مشكل شده؟

براي آنکه به طريق خود ايمان داشته باشيم ، لازم نيست ثابت کنيم که طريق ديگران نادرست است . کسي که چنين مي پندارد ، به گامهاي خود نيز ايمان ندارد . (پائولو کوئليو

مدتها بود که به راه هاي رفته به گذشته هاي دور خيره شدهبودي

من تک و تنها پارو مي زدم...

و دستهايم از فرط رنج و درد به خون آغشته بود...

تحمل کردم ... هيچ نگفتم...

چون زندگي به من آموخته بود صبورانه بايد جنگيد ...

به من آموخته بود که در سرزميني که تنها اشک ها يخ

نبسته اند بايد زندگي کرد...

اما امروز دريافتم که عشقي که در قايق من نشسته بود جز

مشتي هيچ چيز ديگري نبود...

و اي کاش زود تر قايقم را سبکتر کرده بودم...با اين همه

بهترينم دوستت دارم ... هرگز فراموشت نمي کنم...

هيچ کس اين چنين نمي توانست مرا ببرد به سرزميني که

مردمانش به هيچ دل مي بندند با هيچ زندگي مي کنند به هيچ

اعتقاد دارند و با هيچ مي ميرند...!

اين روزها به لحظه اي رسيده ام که با تمام وجود ملتمسانه از

اشکهايم مي خواهم که يادت را از ذهن من بشويد...

يادت را بشويد تا ديگر به خاطر تو با خود جدال نکنم ...

من تمام فرياد ها را بر سر خود مي کشم چرا مي دانستم که

دراين وادي ، عشق و صداقت مدتهاست که پر کشيده اند...

اما با اين همه تمام بدبيني ها و نفرتها را به تاريک خانه

دل سپردم و در گذرگاهت سرودي ديگر گونه آغاز کردم

و تو چه بي رحمانه اولين تپش هاي عاشقانه قلب مرا

در هم کوبيدي ...

روزي را که قايقي ساختيم و آنرا از ساحل سرد سکوت

به درياي حوادث رهسپارکرديم... دستانم از پارو زدن خسته بود

دلم گرفته بود...

زخم دستهايم را مرهم شدي و شدي پاروزن قايق تنهايي هايم

به تو تکيه کردم...

هيچ گاه از زخمهاي روحم چيزي نگفتم و چه آرام آنها را در

خود مخفي کردم ...

دوست داشتم برق چشمانت را مرهمي کني بر زخمهاي دلم اما

لياقتش را نداشتم....

سهم من از نفس هاي پاييز يک کوله پشتي بدون دفتر ،

يک مشت خالي از شبنم و يک آسمان بي هم نفس است .

و حکايت پاييز برايم پر از راز است .

راز سلام هاي سرد کلاغ نشسته بر لب حوضچه ي عادت

راز برگهاي مرده ي خوابيده بر شاخه ي پر درد درخت صبور

راز سنگفرش آرميده بر زير برگهاي تجربه

و راز توئي که هيچ بهاري بيدارت نکرد که در پاييز بخواباندت .

و با اين همه سردي پاييز ، عاشقانه مي خواهمش و چشم انتظارش هستم

درست از زمان تولد نخستين شکوفه بهاري

سلام 100 تا سلام

دوست عزيزم نمي دونم چطوري ازت تشكر كنم.

بخاطر اينهمه لطف و محبتت و زحمت تايپ اينهمه مطالب و متون

زيبا كه واسم كامنت مي ذاري.

و قابل تحسينه اينهمه استعدادت در شعر و ادبيات و ...

دوست دارم عزيزم

عزيزم من اپم اگه سر بزني خوشحالم ميكني.

سلام دوست گلم...نازنينم

خيلي لذت بردم خيلي.

خدا همين نزديكيست

سلام . و مدركتون واسه اين ادعا؟ ( اهاوران اسم قديم اهر ه؟)

در مورد 50% هم فك كردم نظر من همونه