اين روزها به لحظه اي رسيده ام که با تمام وجود ملتمسانه از
اشکهايم مي خواهم که يادت را از ذهن من بشويد...
يادت را بشويد تا ديگر به خاطر تو با خود جدال نکنم ...
من تمام فرياد ها را بر سر خود مي کشم چرا مي دانستم که
دراين وادي ، عشق و صداقت مدتهاست که پر کشيده اند...
اما با اين همه تمام بدبيني ها و نفرتها را به تاريک خانه
دل سپردم و در گذرگاهت سرودي ديگر گونه آغاز کردم
و تو چه بي رحمانه اولين تپش هاي عاشقانه قلب مرا
در هم کوبيدي ...
روزي را که قايقي ساختيم و آنرا از ساحل سرد سکوت
به درياي حوادث رهسپارکرديم... دستانم از پارو زدن خسته بود
دلم گرفته بود...
زخم دستهايم را مرهم شدي و شدي پاروزن قايق تنهايي هايم
به تو تکيه کردم...
هيچ گاه از زخمهاي روحم چيزي نگفتم و چه آرام آنها را در
خود مخفي کردم ...
دوست داشتم برق چشمانت را مرهمي کني بر زخمهاي دلم اما
لياقتش را نداشتم....