مرگ همه هستي را به يک چشم نگريسته و سرنوشت آن ها را يکسان مي کند: نه توانگر مي شناسد نه گدا، نه پستي نه بلندي و درمغاک تيره آدميزاد، گياه و جانور را در پهلوي يکديگر مي خواباند، تنها در گورستان است که خون خواران و دژخيمان از بيدادگري خود دست مي کشند، بي گناه شکنجه نمي شود، نه ستمگر است نه ستم ديده، بزرگ و کوچک در خواب شيريني غنوده اند. چه خواب آرام و گوارايي است که روي بامداد را نمي بينند، داد و فرياد و آشوب و غوغاي زندگاني را نمي شنوند. بهترين پناهي است براي درد ها، غم ها، رنج ها و بيدادگري هاي زندگي. آتش شرر بار هوي و هوس خاموش مي شود. همه اين جنگ و جدال ها، کشتار ها، درندگي ها، کشمکش ها و خود ستايي آدميزاد در سينه خاک تاريک و سرد و تنگناي گور فروکش کرده آرام مي گيرد.

باسلام وبلاگ خوبي داري اي ول..